مجازی سازی سرور
مجازی سازی سرور به 3 روش درست می شود:
1- مجازي سازي کامل
2- مجازي سازي ناقص (Para-Virtualization)
3- مجازي سازي سطح سيستم عامل. هر سه روش ذکر شده داراي چند خصوصيت مانند هم هستند.
سرور فيزيکي به عنوان ميزبان (Host) شناخته مي شود. سرورهاي مجازي هم به عنوان مهمان (Guest) شناخته مي شوند.
سرورهاي مجازي مانند ماشين هاي فيزيکي رفتار مي کنند.
هر سيستم براي اختصاص منابع فيزيکي به نيازهاي سرور مجازي از يک روش متفاوت استفاده مي کند.
تعریف مجازي سازي کامل:
از يک نوع نرم افزار خاص با نام هایپروایزر(Hypervisor) استفاده مي کند.
هایپروایزر مستقيماً با فضاي ديسک و CPU سرور فيزيکي ارتباط دارد.
اين نرم افزار مانند يک سکو براي سيستم عامل سرور مجازي عمل مي کند.
Hypervisor هر سرور مجازي را کاملاً مستقل و بي اطلاع و جدا از سرورهاي مجازي ديگري که بر روي همان ماشين فيزيکي اجرا مي شوند، نگهداری مي کند.
هر سرور مهمان(Guest) بر روي سيستم عاملی که مخصوص خود دارد اجرا مي شود.
به عبارت ديگر، شما مي توانيد دو سرور مجازی مهمان داشته باشيد که بر روي يکي سیستم عامل لينوکس و بر روي ديگري سیستم عامل ويندوز اجرا شود.
زمانیکه سرورهاي مجازي نرم افزارهاي کاربردي را اجرا مي کنند، هایپروایزر منابع را از ماشين فيزيکي به سرور مجازي مقتضي “رله” مي کند.
Hypervisor بر منابع سرور فيزيکي نظارت مي کند.هایپروایزرها(Hypervisor)داراي نيازهاي پردازشي خودشان هستند و به اين معني که سرور فيزيکي بايد مقدار از منابع و قدرت پردازش خود را براي اجرا کردن نرم افزار کاربردي هایپروایزر نگهدارد.
اين موضوع مي تواند بر عملکرد کلي سرور تأثير بگزارد و نرم افزارهاي کاربردي را کند کند.
روش مجازي سازي ناقص:
کمی متفاوت است.
برخلاف تکنيک مجازي سازي کامل، سرورهاي مهمان در يک سيستم مجازي سازي ناقص از وجود يکديگر اطلاع دارند.
يک نرم افزار Hypervisor در ساختار مجازي سازي ناقص به قدرت پردازش زیادی براي مديريت سيستم هاي عامل (Guest) احتیاج ندارد،
زيرا هر سيستم عامل از مطالبات ساير سيستم هاي عامل از سرور فيزيکي آگاه است.
کل اين سيستم با يکديگر به صورت يک واحد “به هم پيوسته” (Cohesive) کار مي کنند.
مجازي سازي سرور سطح سيستم عامل به چه صورت است ؟
به صورت کلی از يک Hypervisor استفاده نمي کند.
قابليت مجازي سازي قسمتی از سيستم عامل ميزبان است که تمام توابع يک هایپروایزر کاملاً مجازي سازي شده را انجام مي دهد.
بزرگترين محدوديت روش ذکر شده در اين است که کلییه ی سرورهاي مهمان بايد سيستم عامل مشابهي را اجرا کنند.
هر سرور مجازي مستقل از تمام سرورهاي مجازي ديگر باقي مي ماند، اما شما نمي توانيد در میان آنها از سيستم هاي عامل متفاوتي استفاده کنيد.
از آنجائيکه تمام سيستم هاي عامل مهمان بايد يکی باشند، اين ساختار بعنوان يک محيط “همگن” (Homogeneous) شناخته مي شود.
– کدام روش بهتر است؟
جواب اين سؤال تا حدود زيادي به نيازهاي سرپرست شبکه بستگي دارد.
اگر سرپرست از سرورهايي استفاده مي کند که سيستم هاي عامل متفاوتي بر روي آنها اجرا مي شوند، روش مجازي سازي ناقص گزينه اي بهتراست.
يک اشکال احتمالي سيستم مجازي سازي ناقص، پشتيباني است.
اين تکنيک نسبتاً جديد بوده و تنها تعداد کمی از شرکت ها نرم افزار ناقص را ارائه مي کنند.
اگر سرورهاي فيزيکي سرپرست همگي يک سيستم عامل واحد را اجرا مي کنند، روش مجازي سازي سرور سطح سيستم عامل مي تواند بهترين گزينه باشد.
ترکيب هاي سطح سيستم عامل عموماً سريعتر و کارآمدتر از ساير روش ها هستند.
اکثر شرکت ها از مجازي سازي کامل پشتيباني مي کنند، اما توجه به مجازي سازي ناقص رو به افزايش است و به احتمال زیاد پس از مدتي جايگزين مجازي سازي کامل خواهد شد.